کاغذهای ضد نفوذ یا پلاستیک‌ها
خانم Victoria Hattersley گفت‌وگویی با Rene Kohler مدیر ارتقا بسته بندی در شرکت Sappi Europe داشته و از او در خصوص موضوع بسته بندی ها و کاغذهای ضد نفوذ روش‌های استفاده از آنها، همچنین تصمیم Sappi برای از گردونه خارج کردن مواد اولیه پایه فسیلی پرسیده است که متن کامل آن را در ادامه می‌خوانیم.
به گزارش چاپ و نشر آنلاین به نقل از هنر بسته بندی، هنگامی که صحبت از بسته بندی های ضدنفوذ می شود، بازار بسیار سخت تر از ۱۰ سال پیش به نظر می رسد. برای سال‌ها، روکش‌های غیرقابل بازیافت پلی‌اتیلنی، مواداولیه لمینیتی انعطاف‌پذیر و آلومینیوم گزینه های اصلی برای بسته بندی فاسدشدنی ها به حساب می آمدند.
با این وجود موقعیت تغییر پیدا کرد. با وجود اینکه بسته بندی های ضدنفوذ در جایگاهی نیستند که نمونه‌ای قطعی برای جایگزینی پلاستیک‌ها باشند، اما هر سال شاهد معرفی کاغذهای ضد نفوذ پیچیده به بازار هستیم. اما تمام کاغذهای ضد نفوذ با هم برابر نیستند. اگر بخواهیم بی‌پرده سخن بگوییم برخی از آنها نفوذناپذیری بالایی دارند اما برخی این چنین نیستند. حال چگونه باید راهکارهای حقیقی را از فریب‌های محیط‌زیستی (greenwash) تشخیص دهیم؟
Rene Kohlerمی‌گوید: در بازاری که برخی ادعا می‌کنند کاغذهای ضد نفوذ دارند چه معنایی می‌توان متصور بود؟ هر کاغذی که دارای لایهای از دیگر مواد اولیه هست را می‌توان کاغذهای ضد نفوذ نامید اما این به معنای پاسخ به همه نیازهای بازار نیست. او تصریح می‌کند که هدف نهایی برای Sappi، به عنوان یک متخصص کاغذهای ضدنفوذ، جایگزینی لمینیت‌های چندلایه آلومینیوم و پلاستیک و خلق جایگزینی حقیقتا پایدار است که بتواند تمام نیازهای بازار در بحث عملکرد را پوشش دهد.
شرکت تلاش‌های جدی در این راستا انجام داده است. به عنوان مثال Guard Gloss 4-OHG – کاغذ یک لایه روکش براقی است با رویه ضد نفوذ با عملکرد بالا و قابلیت سیل حرارتی که برای کاربردهای غذایی و غیرغذایی مورد مصرف دارد. تفکر مشترکی که در درون صنعت و یا حتی بیرون از آن وجود دارد این است که کاغذهای ضدنفوذ را نمی‌توان بازیافت کرد چراکه تولید کننده مجبور است برخی از روکش‌های پایه پلیمری را برای محافظت از محصول به کار گیرد.
اما Rene تصریح می‌کند که موضوع این چنین نیست و می‌توان کاغذهای ضدنفوذ دارای لایه پلیمری را نیز در چرخه‌های موجود بازیافت مورد فرآیند قرار داد. بخشی از این مشکل که در ادامه به آن خواهیم پرداخت، این است که زیرساخت‌های بازیافت خودشان برای چنین چیزی تجهیز نشده‌اند. برخی اوقات در مواجهه با چنین موضوعات پیچیده‌ای، باید کمی به عقب بازگشت و سوالات اساسی پرسید نظیر آنچه ما از خود پرسید.
کاغذهای ضد نفوذ
پلاستیک دقیقا چیست
پاسخی که اغلب جهان به آن می‌دهد بسیار ساده است. پلاستیک تعریفی گسترده از مواداولیه مصنوعی یا نیمه‌مصنوعی در بازار امروز است که از منابع اولیه ارگانیک شامل سوخت های فسیلی، سلولز، بنزین، نمک و غیره به دست می آید.
Rene همچنین بر این باور است که ما نیاز داریم تا شفاف‌سازی یا حتی بازتعریف کنیم و اعتقادات جاری‌مان راجع به کاغذهای ضدنفوذ را به چالش بکشیم. اگر شما بسته‌بندی پلاستیکی سخت داشته باشید، باید آن را پلاستیک ساختاری بنامید و به‌طور واضح نمی تواند در جریان بازیافت کاغذها قرار گیرد.
اما آنچه که ما به کاغذهایمان می‌افزاییم، لایهای نازک و کاربردی از پلیمرهاست. ما معتقدیم که شما باید بین دو موضوع ساختار و عملکرد تفاوت قایل شوید. عملکرد همان چیزی است که از طریق مهندسی به دست می آید و به‌کارگیری جریان ضایعات کاغذ به‌عنوان لایه های کاربردی را شامل می‌شود. این لایه ها را می‌توان از فیبر جدا کرد. ما بر این تصور نیستیم که کاغذهای ضد نفوذ ما عاری از پلاستیک هستند این اشتباه است. همه چیز بسته به این است که شما موضوع را چگونه تعریف کنید.
Sappi در جریان است که احتیاج به مزیت های بیشتری است تا صاحبان برندهای بیشتری به سمت کاغذ برای محصولات FMCG حرکت کنند. باید ارزیابی مجددی صورت بگیرد تا مشخص شود چه میزان می‌خواهند محصولشان در قفسه عمر کند. آیا ما تقاضای بسته بندی بیش از حد داریم که هزینه آن را هم محیط‌زیست باید بدهد؟
Rene می‌گوید برخی ازمواد ضدنفوذ پیچیده که امروزه استفاده می کنیم، ممکن است مهندسی بیش از حد شده باشد. وی می‌گوید: صاحبان نام های تجاری اغلب نزد ما می آیند با الزامات کاربردی زیاد اما چالش اصلی در حال حاضر این است که مشخص شود محصول آنها حقیقتا چه میزان محافظت نیاز دارد. آیا باید همان مسیر گذشته را برویم یا اینکه باید بر سر مدت زمان عمر محصول مصالحه‌ای به نفع به‌کارگیری مواد پایدار بیشتر انجام شود؟ من بر این باورم که در بسیاری از موارد این کار امکان پذیر است چنانچه مدل ذهنی مان را عوض کنیم.
هیچ‌کدام از این سناریوها نمی‌گوید که ما باید عملکرد را فدا کنیم. افزایش ضایعات غذا می‌تواند بدترین سناریو باشد به همین خاطر بسته بندی هنوز نیاز دارد تا رطوبت را تصحیح کند و میزان اکسیژن، حرارت، بو را با استفاده از مواد ضدنفوذ کنترل کند. روشن است که کالاهای FMCG ممکن است بسته بندی بیش از حد شوند هنگامی که به این نتیجه برسیم که طول عمر محصول در خطر قرار دارد. شاید زمان بازنگری رسیده باشد. حتی به کارگیری کاغذهای ضد نفوذ که ازمحصول به مدت ۹ ماه محافظت می‌کنند در مقایسه با ۱۲ ماه، می تواند تفاوت های زیست محیطی فراوانی ایجاد کند.
Reneمی‌افزاید: ما در تلاش هستیم تا این کاربردها را مطابق با نیاز سفارشی‌سازی کنیم. به همین خاطر پروژه های جداگانه‌ای را برای صاحبان برند تعریف می کنیم نگرانی‌هایشان را به حداقل می‌رسانیم و تصمیم می‌گیریم که چه نوع ماده بسته بندی برای محصولشان مناسب است.
سایر صنایع چه کاری باید انجام دهند
البته این فقط صاحبان برند نیستند، مهم‌تر از آن خود صنعت است که نیاز دارد تا خود را با موج ناگزیر در بخش کاغذهای ضد نفوذ که در سال‌های آینده بلد خواهد شد، مطابقت دهند. بحث اینجاست که تاکنون اغلب کاغذهای بازیافت شده کاغذهای گرافیکی بوده‌اند و این چیزی است که بازیافت‌کنندگان تا به حال انجام می‌داده‌اند. این موضوع نمی‌تواند تا ابد ادامه داشته باشد
Rene می‌گوید: زیرساخت‌های بازیافت باید خود را آماده کار با مواداولیه کاغذهای ضد نفوذ در بخش‌های ضروری بکنند. آیا زیرساخت‌ها در حال حاضر کاملا آماده است؟ حقیقتا خیر و کارهای بسیاری برای انجام باقی مانده است. برخی از مراکز بازیافت نسبت به کاغذهای ضد نفوذ بسیار مشتاق هستند و سایرین با کاغذ خام کار می کنند. ما باید این پیام را دریافت کنیم که کاغذهای ضد نفوذ ما بسیار بازیافت پذیرند و پیچیده نیست که بخواهیم آنها را در جریان بازیافت قرار دهیم. همزمان صنعت نیز در حال آمادگی برای انجام تغییرات مورد نیاز است.
اما در بخش تولید نیز نکاتی وجود دارد: تولیدکنندگان ممکن است نگرانی‌هایی درخصوص توانایی کاغذ برای کار در خطوط و ماشین‌آلات فعلی کانورتینگ و بسته‌بندی داشته باشند. آیا آنها باید هزینه زیادی را برای تجهیزات جدید یا حتی به روز کردن نمونه‌های قبلی بپردازند؟
Reneاین موضوع را رد می‌کند اما نگرانی‌ها را نیز درک می‌کند: خطوط بسته بندی فعلی برای کار با فیلم‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرند اما قضیه کاغذ کاملا متفاوت است. به راحتی پاره می‌شود، ضد سوراخ شدن نیست و مواردی اینچنینی. با این وجود برخلاف تصور نیاز به هزینه و سرمایه گذاری فراوان نیست. هدف ما این است که این کاغذها را بر خطوط فعلی بسته بندی بنشانیم با اندکی اصلاحات به همین خاطر صاحبان برند نیاز به سرمایه‌گذاری های جدید بر روی فناوری های جدید نخواهد داشت.
ما به پلاستیک احتیاج داریم، اما چقدر؟
سوالی مشخص وجود دارد و آن هم این است: آیا هزینه‌ها و تاثیرات زیست‌محیطی کلی تولید کاغذ از پلاستیک‌ها بیشتر نیست؟ ما مخالفت های قانع‌کننده ای برای این تغییر داریم که صنعت کاغذ مصرف‌کننده بزرگ انرژی‌های تجدیدپذیر است یا اینکه ما باید (Life Cycle Assessment) LCA یا همان ارزیابی چرخه حیات را در نظر بگیریم که تولید کاغذ انرژی بیشتری را در مقایسه با پلاستیک‌ها برای تولید نیاز دارد.
برای Sappi این موضوع به عملگرا بودن مربوط می‌شود: ما باید با واقعیت‌های روز کار کنیم. هنگامی که صحبت ازمصرف انرژی به میان می‌آید، بله کاغذ به نظر پرمصرف می‌آید اما نباید نگاهمان را از مشکلی به نام ضایعات پلاستیکی برداریم. موضوع فقط اروپا نیست که زیرساخت های آن در حال ارتقا و بهبود است. ما باید سرتاسر جهان، آسیا و خاورمیانه را هم به‌طور مثال در نظر بگیریم جایی که زیرساخت ها وضعیت مطلوبی ندارند.
Rene در این‌باره می‌افزاید که هنوز راه نفسگیری در پیش است. نه تنها در راه‌اندازی سیستم های بازیافت بلکه در بحث تغییر عادت‌ها در مصرف‌کنندگان تا بدانند که پلاستیک ها به راحتی به محیط زیست بازنمی گردند بلکه صدها سال در آنجا باقی می‌مانند برخلاف کاغذ که در زمان بسیار کمتری ناپدید می‌شوند.
هر دوی این تغییرات- زیرساخت‌ها و رفتارهای انسانی- ممکن است دهه‌ها زمان برای تغییر نیاز داشته باشند که ما این میزان زمان برای از دست دادن نداریم. بازیافت شیمیایی البته یکی از موجودترین راه های پیشرفت در این زمینه است و می‌تواند دورنما را عوض کند به خصوص هنگامی که صحبت از اقتصاد دایره ای برای پلاستیک‌ها به میان می آید. اما باید گفت که این موضوع در مراحل ابتدایی قرار دارد و تا پذیرفته شدن آن به صورت صنعتی سال‌های زیادی در پیش خواهد بود.
از سوی دیگر کاغذ، قابل بازیافت‌ترین ماده اولیه در جهان است که آن را درجایگاهی بسیار قوی در هدف‌های بازیافتی در اروپا قرار می‌دهد. اگر بخواهیم در مقیاس جهانی به کاغذ و مقوا بنگریم، نرخ بازیافتی حدود ۷۰-۸۰ درصد را شاهد هستیم با هدف‌گذاری ۹۰درصدی. این بسیار نسبت به پلاستیک با هزینه بازیافت حدود ۱۴درصد متفاوت است. اما Sappi به دنبال دیوسان کردن پلاستیک نیست.
البته که ما به این ماده نیاز داریم و در برخی مواقع این تنها گزینه است اما جاهایی هم هست که کاغذ می تواند و باید نقش اصلی را ایفا کند. راه و مسیر صنعت بسته‌بندی رسیدن به نرخ بازیافت ۹۹درصد در هر دو جریان است: پلاستیک های تک‌لایه و کاغذهای ضد نفوذ. چند لایه‌ها طبیعتا از طریق زباله های کنار جاده‌ای جابه‌جا می شوند چرا که قابل بازیافت نیستند.
جایگزینی بایوپلیمرها ایده ای واقع‌گرایانه نیست حتی در مقیاس بزرگتر- حداقل نه تا آینده نزدیک. حتی این سوال هم پیش آمده بود که آیا باید به سمت کامپوست‌پذیرها برای بازارهای در حال ظهور برویم یا نه. پاسخ این سوال این است که این مواد گران تر و عملکرد آنها کاملا تایید نشده است. من نگران این موضوع هستم که آیا با پیشنهاد کامپوست پذیرها مردم را تشویق به انداختنشان به طبیعت نمی‌کنیم به جای آنکه به فکر شرایط بازیافتشان باشیم.
بیشتر بخوانید: Mondi کاغذهای ضدنفوذ مناسب برای بسته بندی تولید کرد
بیشتر هم ممکن است
باید نکته‌ای را در اینجا ذکر کنیم که وقتی صحبت از کار با محدودیت‌های بازار می‌شود که امروز با آن مواجهیم، بدین معنا نیست که نباید به فکر آینده‌ای قابل دسترس باشیم. مثالی از کاغذ بزنیم: کاغذهای ضد نفوذ که در گذشته مردم فکر نمی‌کردند که قابل تولید باشند، امروز در قفسه سوپرمارکت ها به چشم می‌خورند. هدف Sappi کاهش میزان پلاستیک مورد استفاده است تا زمانی که دیگر اصلا نیازی به پلیمرهای ضذنفوذ نداشته باشیم.
قبل از هر چیز می‌خواهیم به دنیا ثابت کنیم که کاغذهای ضد نفوذ قابل تولید هستند Rene می‌افزاید: با نسل جدید کاغذهای ضد نفوذ، لایه های ضد نفوذ از قبل هم نازک‌تر می‌شوند بدون اینکه از کارکرد کاغذهای ضد نفوذ کم شود. ما همچنین در حال کار بر روی بهبود ویژگی مقاومت در برابر سوراخ‌شوندگی کاغذهای ضد نفوذ در مقایسه با پلاستیک‌ها هستیم.
Rene بر این باور است که بزرگترین مشکل خلق عملکرد نفوذناپذیری آن نیست. بهترین حالت بهبود سیستم بازیافت در محل در اتحادیه اروپاست با دستورالعمل‌های روشن برای مصرف‌کنندگان که کجا باید بسته‌بندی‌های کاغذیشان را قرار دهند. در نهایت اینکه مدخل‌ها در سرتاسر اروپا باید تغییر یابند و هماهنگ شوند. باید مدخل‌های جدیدی برای ورود پلیمرهای با کارکرد بالا در کاغذهای ضد نفوذ باز شود اگرچه جانشین پلاستیک‌ها و مواداولیه پایه فویل در آلمان تقریبا غیرممکن است چراکه نهایت مجاز چنین محتویاتی، حداکثر ۵ درصد است.
