درخصوص کمپوست پذیری بسته بندی ها، مصرف‌کنندگان بتوانند به سادگی این محصولات را جداسازی کنند تا شانس این محصولات را برای کمپوست حقیقی افزایش دهند.
شهر سانفرانسیسکو معمولا به‌عنوان نمادی از بسته بندی های زیست تخریب پذیر شناخته می شود. پلی استایرن ممنوع است و رستوران ها باید از ظروف زیست تخریب پذیر یا بازیافت پذیر استفاده کنند. با کمک قوانین پشتیبانی‌کننده، مصرف‌کنندگان دانا و دسترسی به زیرساخت های کمپوست، بسته بندی های زیست تخریبپذیر قاعدتا باید حکم یک حرکت اسلم دانک بسکتبال را داشته باشند. در تحقیقی که به تازگی از مجموعه Recology (ارایه‌دهنده خدمات بازیافت و کمپوست شهر) انجام شده است مشخص شده که بسیاری از پلاستیک های قابل کمپوست توسط جداسازها بیرون کشیده شده و دفن می شوند. چرا؟ مشکل در لیبل زدن این محصولات است.
اغلب این محصولات، به‌ویژه پلاستیک ها، دقیقا شبیه به مواد غیر قابل کمپوست هستند. ظروف صدفی، در‌ها و ظروف غذاخوری به سادگی در کف آنها، ضرب می خورند تا به سادگی قابل شناسایی باشند این در حالی است که نوشته های روی محصول انواع گوناگونی دارد عباراتی همچون Compostable، Biodegradable تا Mack from Corn. ممکن است نوارهای سبز یا قهوه ای به کالاهای بزرگتر افزوده شود اما موارد غیرکامپوست را نیز می توان با علایم سبز یا قهوه ای نشانه گذاری کرد.
در مدت گذشته پاکت های قابل کمپوست تنها بخشی بودند که با استفاده از نشانگرهای سبز واژه‌های Certified Compostable را با حروف کاملا آشکار (۱ اینچ یا بزرگتر) و لوگوهای تاییدیه مانند BPI و DK Home Compost بر روی محصول منتشر کرده بودند. در سایر بخش‌ها، به ویژه صدفی‌ها و ظروف غذایی، اینکه واقعا قابل کمپوست است را باید حدس زد.
قوانین جدید اجبار به لیبل‌زنی برای محصولات بیشتری را دارد
لوایح جدید با هدف جلوگیری از این سردرگمی تدوین شده است. قوانین Washington HB 1569 و California SB 54، الزاماتی را برای تمام محصولات قابل کمپوست شامل بسته بندی محصولات، پاکت‌ها و بسته بندی‌های خدمات غذایی نیز می شود. در لایحه واشینگتن باید محصولات به گونه‌ای لیبل زده شوند که به سادگی و سرعت قابل شناسایی باشند و نیز باید دارای لوگوی قابل (Compostable) نیز باشند.
این دو قانون جدید بر روی نمونه‌های قبلی قوانین لیبل‌زنی درخصوص compost بنا شده‌اند که تنها شامل پاکت ها می شد. به‌عنوان مثال قانون Maryland HB 1349 که از اکتبر ۲۰۱۷ برقرار شد، الزامات را برای لوگوهای تاییدیه، کلمات و نشانه های سبز بر روی پاکت ها قرار می دهد اما این برای سایر پلاستیک ها یا دیگر محصولات قابل compost صدق نمی کند. سرانجام اینکه هردو نوع قانون هدفشان از بین بردن ادعای نادرست درخصوص تاثیر محصول بر محیط زیست (greenwashing)، کاهش سردرگمی مصرف کننده و کمک به کمپوست‌سازان برای شناسایی اینکه از محصولاتی که وارد کارخانه‌شان می شود، کدام واقعا زیست تخریب پذیر هستند، است.
در نبود لیبل‌های واضح، کمپوست کننده ممکن است دچار اشتباه شوند
در کارخانه Recology’s و سایر کارخانجات در سرتاسر کشور، جداسازهای اجسام شبیه پلاستیک که نشانه گذاری نشده اند را برای جلوگیری از آلودگی بیرون می آورند. حتی لیوان های کاغذی قابل compost نیز برای احتیاط از چرخه بیرون آورده می شوند چراکه احتمال می دهند این ها همان لیوان متداولی باشند که روکش پلاستیکی دارند. پلاستیک زیست تخریب پذیر ممکن است با لوگوی تاییدشده یا کلمات Certified Compostable مشخص شده باشد اما هیچ جداسازی قادر نخواهد بود این برچسب‌های ظریف را ببیند و تشخیص دهد.
در صورت حساب های واشینگتن عبارت Processing facitities در لیست کسانی که نیاز به شناسایی محصولات قابل compost دارند، درج می‌شود. این محدودیت های بعدی با عنوان easily identifiable شناخته می شوند. یک مصرف کننده که در حال دور انداختن لیوان است ممکن است متوجه نوار سبزرنگ نشود، اما کامپوست‌کننده ها و جداسازها تلاش می کنند تا مواد اولیه را درون کامیون یا توده انباشته ای از محصول شناسایی کنند که مسلما احتیاج به لیبل هایی دارد که وضوح و بزرگی بیشتری داشته باشند، بسیار فراتر از چیزی که امروز موجود است.
ناامیدی مصرف‌کنندگان از ادعای زیست تخریب‌پذیری
مصرف‌کنندگان (همزمان غیرانتفاعی‌ها و رسانه‌ها) شروع به نقل قول هایی کرده‌اند مبنی بر اینکه «این ظرف‌ها زیست تخریبپذیر هستند اما دفن می شوند.» نخستین و بزرگترین مانع برای انجام کمپوست، کمبود یا نبود امکانات صنعتی و برنامه‌های جمع‌آوری کنار خیابانی است. اما حتی در مناطقی که دارای زیرساخت های بازیافت هستند، مانند Bay Area، مصرف کنندگان باز هم بر این اعتقادند که بسته بندی های زیست‌تخریب‌پذیر، کمپوست نمی شوند. چنانچه کمپوسترها نتوانند شناسایی کنند که چه چیزی قابل کمپوست است و آنها را از کامیون‌ها و تپه‌های بازیافتشان خارج نکنند، نزد مصرف‌کنندگان عملا کمپوست حقیقی اتفاق نیفتاده است. بیشتر از این، لیبل‌زنی محصولات استاندارد برای شناسایی ضروری است حتی نزد خریداران.
محصولات قابل کمپوست نیاز به لیبل زنی استاندارد دارند
قوانین لیبل زنی بیش از پیش در جهت پاسخ به نیازهای شفافیت در لیبل تمام محصولات پیش می‌رود. قوانین واشینگتن نخستین شاهد از این ادعاست. چنانچه کالیفرنیا نیز قوانین مشابهی را تصویب کند، تولیدکنندگان باید لیبل های خود برای بازارهای کلیدی جغرافیایی را به روز و ویژه کنند.
بیشتر بخوانید: تولید بسته بندی های زیست تخریب پذیر بر پایه قارچ
این تنها مختص به بخش غذایی نیست. برندهای CPG که اقدام به تهیه لفاف های قابل کمپوست می‌کنند باید بسته بندی های خود را به گونه‌ای طراحی کنند که مراکز کمپوست بتوانند به سادگی آنها را شناسایی کنند.
قوانین پیشنهاد یا وضع شده درخصوص لیبلینگ بر پایه استانداردهای صنعتی برای لیبل هستند که در حال حاضر موجود نیستند. مثلا استاندارد رنگی برای نشان دادن قابلیت کمپوست وجود ندارد. تولیدکنندگان باید با همکاری یکدیگر استانداردهایی برای بهبود شراط بیابند. این کار باعث می‌شود تا ادعاهای تایید نشده درخصوص کمپوست پذیری از بین برود و مصرف‌کنندگان بتوانند به سادگی محصولات قابل کمپوست را جداسازی کنند و شانس این محصولات را برای کمپوست حقیقی افزایش دهند.
