امروزه بیشتر بسته بندی ها به عنوان زباله سوزانده می شوند، زیرا از مواد مرکب تشکیل شده است. محققان در حال توسعه لایه های محافظی هستند که تنها چند نانومتر نازک هستند تا بسته بندی های قابل بازیافت متشکل از یک ماده را تولید کنند و نرخ بازیافت را افزایش دهند.
به گزارش چاپ و نشر آنلاین به نقل از خبرگزاری دانشجو، با همکاری صنعت و دانشگاه، ابزاری برای مشخصه‌یابی و تولید مواد بسته بندی ساخته شده است که می تواند به بازیافت بهتر و سریع‌تر مواد کمک کند.
در سراسر اتحادیه اروپا، سالانه بیش از ۳۰۰ میلیارد قطعه از بسته بندی ها بازیافت نمی شود چرا که در آن‌ها مخلوطی از مواد مختلف استفاده شده است. از طرف دیگر بسته بندی تک ماده ای به راحتی قابل بازیافت است. با این حال، برای محافظت از محصولات ظریف با استفاده از تنها یک ماده و برای این که به همان خوبی مواد مرکب محافظت انجام شود، باید بسته بندی با لایه های محافظ بسیار نازک پوشانده شود.
مرکز تحقیقاتی Fraunhofer IPM در حال توسعه یک سیستم اندازه‌گیری نوری است که امکان کنترل کیفیت درونی این لایه‌های محافظ را فراهم می‌کند. بسته بندی های قابل بازیافت
امروزه بسته بندی محصولات ظریف معمولاً از ترکیبات پلاستیکی، مخلوطی از پلیمر‌های مختلف تشکیل شده است. این بسته بندی ها، محصولاتی مانند مواد غذایی یا دارویی را، از تأثیرات محیطی مانند اکسیژن، از تولید تا مصرف محافظت می کند. مواد ترکیبی پلیمری این عملکرد‌ها را انجام می دهند، اما نمی توان آن ها را به سادگی بازیافت کرد.
با توجه به حجم عظیم بسته بندی، دولت آلمان و اتحادیه اروپا اخیراً قوانین بازیافت بسته بندی را به میزان قابل توجهی تشدید کرده‌اند. به‌عنوان بخشی از پروژه تحقیقاتی RE-USE، چهار موسسه تحقیقاتی روی رویکرد‌های بسته بندی جدیدی کار می کنند که به ترکیبات مواد متکی نیستند و بنابراین می توانند تا حد زیادی بازیافت شوند. بسته بندی های قابل بازیافت
بیشتر بخوانید: الزامات بازیافت و پایداری بسته‌بندی محصولات
امروزه بیشتر بسته بندی ها به عنوان زباله سوزانده می شوند، زیرا از مواد مرکب تشکیل شده است. محققان در حال توسعه لایه های محافظی هستند که تنها چند نانومتر نازک هستند تا بسته بندی های قابل بازیافت متشکل از یک ماده را تولید کنند و نرخ بازیافت را افزایش دهند. برای این منظور، تیمی در Fraunhofer IPM در حال توسعه فرآیندی برای بررسی کیفیت لایه های محافظ هستند.
در بسیاری از موارد، پوشش های بسیار نازک، به‌عنوان مثال متشکل از اکسید آلومینیوم یا دی‌اکسید سیلیکون، می توانند عملکرد بازدارنده پلیمر‌ها را نیز انجام دهند. شرکای این پروژه در حال توسعه فرآیندی با هدف ایجاد پوشش هایی به نازکی ۱۰ نانومتر هستند که به طور قابل اعتماد به‌عنوان یک مانع عمل می کنند. این لایه ها بسیار نازک هستند، بنابراین مقدار مواد ثانویه اعمال شده روی بسته بندی آن قدر کم خواهد بود که بسته بندی را می توان به راحتی به عنوان یک ماده منفرد بازیافت کرد.
محققان این پروژه راه حلی ایجاد خواهند کرد که می تواند ضخامت و ترکیب لایه محافظ را در طول فرآیند تولید به طور کامل بررسی و همچنین تنظیم کند. این فناوری بر ویژگی های طیف نوری پوشش های مختلف در ناحیه مادون قرمز متکی است. تشعشعات فروسرخ از یک لیزر آبشاری کوانتومی که به لایه محافظ برخورد می‌کند بهره مند است. می توان این ویژگی های طیفی را برای ارائه اطلاعاتی در مورد ضخامت و ترکیب شیمیایی لایه تفسیر کرد.
در پروژه دیگری که توسط Land of Baden-Württemberg تامین مالی شده است، این تیم تحقیقاتی با شرکت پلاسما الکترونیک (PLASMA ELECTRONIC GmbH) همکاری می کنند تا فرآیند نوری مادون قرمز را در بخش تولید استفاده کند. این کار با استفاده از مجموعه ای از حسگر‌های فردی بسیار فشرده انجام شد. این ابزار امکان کنترل کیفیت ۱۰۰ درصدی را فراهم می‌کند.
