«چاپ زیستی در پزشکی بازساختی» عنوان کتابی است که به معرفی و کاربردهای مختلف چاپ زیستی در پزشکی مانند چاپ زیستی اندام های پویای انسان بر روی تراشه می پردازد.
به گزارش چاپ و نشر آنلاین به نقل از ایبنا، چاپ زیستی یا بایوپرینت، یک روش بر پایه رایانه، مبانی زیست شناسی و بیوفیزیکی راه‌حلی است که در سال های اخیر برای حل مشکلات مهندسی بافت مطرح شده است. این روش کاربرد اصول فناوری الگو سازی سریع و راهکاری امیدوارکننده برای مهندسی بافت است.
در چاپ زیستی امکان شکل دهی هم زمان داربست و سلول در قالب ساختارهای سه بعدی وجود دارد. در این روش به کمک رایانه و چاپگر اصلاح شده جهت کاربردهای سلولی، سلول های مناسب در مکان دقیق و از پیش طراحی شده روی کاغذ زیستی روی هم قرار می گیرند.
علاوه بر دقت قرارگیری سلول ها در محل مورد نظر، مزایای این روش شامل امکان ایجاد ساختارهای سه بعدی با ابعاد و هندسه معین، امکان استفاده از انواع سلول های مختلف که در ساخت یک بافت خاص شرکت دارند با قابلیت چیدمان فضایی مناسب، امکان طراحی و ایجاد بافت های پیچیده با قابلیت تعبیه ساختارهای عروقی وجود دارد، از این‌رو امکان ایجاد بافت های مشابه تر به بافت طبیعی فراهم می شود.
این کتاب تألیف کورساد تورکسن با ترجمه رعنا ایمانی و علی مختارزاده به تازگی چاپ و از سوی دانشگاه صنعتی امیرکبیر به بازار نشر عرضه شد.
«جوهرهای زیستی جهت استفاده در کاربرد های چاپ زیستی»، «چاپ زیستی سه بعدی و تصویر برداری سه بعدی»، «چاپ زیستی با سلول های زنده»، «هیدروژل‌ها جهت کاربرد در لفافه‌پیچی سلول و چاپ زیستی»، «چاپ زیستی سه بعدی در پزشکی بازساختی» و «چاپ زیستی اندام‌های پویای انسان بر روی تراشه»، ۶ فصل این کتاب است.
نخستین چاپ کتاب مذکور در ۲۳۶ صفحه با شمارگان ۱۰۰ نسخه در ۳۵ هزار تومان از سوی انتشارات دانشگاه صنعتی امیرکبیر راهی بازار نشر شده است.
ظهور سیستم های اندام بر روی تراشه از چاپ زیستی در پزشکی
«سیستم های اندام روی تراشه، سیستم های میکرو فیزیولوژیکی هستند که برای برآورده کردن اهدافی ساخته می شوند. با استفاده از توانایی تکنیک های میکرو تولید، برای جاسازی سلول ها در سه بُعد و اعمال نیروهای مکانیکی و به گردش درآوردن سیالات، می توان مدل هایی با مقیاس کوچ شده اندام های انسان برای به دست آوردن دید مناسب از برهمکنش های دارویی تولید کرد. توسعه سیستم های اندام روی تراشه فرآیندی تدریجی بوده است.
یکی از اولین طراحی های موفق در سیستم های اندام روی تراشه، یک سینوزوئید کبد مصنوعی است که تحقیقات مربوط به ساخت آن در سال ۲۰۰۷ منتشر شد. این دستگاه، جریان های سیال فیزیولوژیک، برهمکنش های سلول-سلول و گرادیان های مواد غذایی دینامیک برای یک محیط کشت سه بعدی از سلول های هپاتوسیت را فراهم کرده بود. در نتیجه این دستگاه قادر به پیش بینی دقیق سمیت بلند مدت کبدی برای ترکیب ضد التهابی دیکلوفناک بود. محققان این مطالعه اشاره داشتند که این تراشه ها برای افزایش بازده بررسی می توانند به صورت چندگانه مورد استفاده قرار گیرند.»
